13 januari 1950

25 jul 13 januari 1950

Somber relaas van de reis:

De overtocht

(Eigen berichtgeving).
‘Ik hoop dat ik nooit in mijn leven meer zo’n reis hoef mee te maken’, aldus vertelde ons een vrouwelijke passagier van de Surriento, toen wij haar op het Centraal Station te Amsterdam,
waar de speciale boottrein uit Marseille gisteren arriveerde, spraken. Het was verschrikkelijk. Reeds in Tandjong Priok begon het. Nadat wij uren op de kade hadden zitten wachten, kwam het schip eindelijk binnen. Van half tien ’s ochtends tot vier uur ’s middags heeft de verscheping geduurd. Iedere ordemaatregel, elke organisatie ontbrak. Bagage raakten wij kwijt in een ontstellend gedrang. Gelukkig hebben veel passagiers ze later teruggevonden aan boord.
Maar een aantal medereizigers zit zonder bagage. Gestolen of niet meegegaan. Het was een chaos. Maar aan boord was het niet beter.
De meeste passagiers hebben bij de rederij Muller en Co., die het Italiaanse schip charterde, tweede klas besproken en betaald. Aan boord gekomen bemerkten we dat er doodeenvoudig geen tweede klasse, doch slechts eerste en derde klasse was. Alle tweede klas passagiers zijn in de derde klasse ondergebracht. Vrouwen moesten vaak met de kinderen in een kooi slapen. Maar het ergst van alles was de voeding. Die was voor volwassenen abominabel slecht, voor de vele baby’s funest.
Melk was voor de baby’s vrijwel niet aan boord. ‘Ik zelf’, ging de vrouw verder, heb ettelijke malen onderweg in de keuken moeten bedelen om wat melk voor haar’ en zij wees op een zes maanden oude baby.
‘Ik kreeg dan in het gunstigst geval wat blauwachtig water, waar het koffiedrab nog in dreef.
De bemanning echter hielp waar zij maar kon’.
Wij hebben een tiental verschillende mensen aangesproken op het C.S. in Amsterdam, waar het zwart van de mensen was. En overal hebben wij hetzelfde sombere verhaal gehoord. Marva’s maakten op het laatste moment goed wat Muller en Co bedorven had. Zij hadden melk en zelfs zuigflessen en luiers aangesleept.
Marva’s voorzagen baby’s van nieuwe schone luiers, wiegden en susten kleuters in slaap,
geheel uit vrije wil. Luitenants ter zee sjouwden bagage van vrouwen en kinderen.
Neen, het einde van deze ongelukkige reis was goed en hier past een woord van hulde aan de personeelsstaf van het Centraal Station en de mannen en vrouwen der Kon. Marine’.