20 januari 1950

25 jul 20 januari 1950

Zoals te verwachten was, lopen de zaken in de jonge Verenigde Staten van Indonesië nog vrij stroef. Alles is nog wat onwennig.
Men weet niet goed waar te beginnen, houdt zich in sommige gevallen bezig met futiliteiten, terwijl dringende problemen blijven liggen.
Een zeer ernstig probleem is het langs elkaar heen werken van allerlei instanties. Het TNI bemoeit zich zo langzamerhand met alles.
Dit leidt telkens tot conflicten.

Ter illustratie hiervan enkele sprekende voorbeelden.
In Soerabaja bestaat reeds jarenlang een dobbelverbod. De burgerpolitie hield natuurlijk toezicht op de handhaving dit verbod.
Niet zodra was echter de TNI in de stad, of de dobbelgelegenheden verrezen als paddestoelen uit de grond. In de gemeenteraad werden hierover vragen gesteld. Het antwoord was dat de politie de handen zo vol heeft met andere werkzaamheden, dat tot nu toe aan dobbelen geen aandacht kon worden besteed. Een zeer elegant antwoord als men weet dat de TNI de instantie is, die met gulle hand, mits tegen zeer royale betaling, de dobbelvergunningen uitgeeft.

En de TNI?
We hoorden dat de Chinezen voor dobbelvergunningen fantastische prijzen betalen. We hoorden van bedragen tot 100.000 gulden voor een vergunning. Tenslotte moet de majoor, die officieel een salaris heeft van fl 60,- per maand, toch ergens de middelen vinden om in het grootste huis van Soerabaja te wonen en er vier auto’s op na te houden.
Militairen van de TNI gaan naar de ondernemingen en zeggen: ‘Het wordt tijd hier in de buurt in de kampongs een feest te organiseren. Het zal zo ongeveer honderd gulden per kampong kosten en er zijn er twaalf’. De administrateur tast in zijn buidel en telt 1200 gulden neer. De volgende dag komt men terug: de assistent wedana (bestuursambtenaar) kan ’t niet meer te voet af, hij moet een paard hebben. Wij hebben geen fondsen. Zou de onderneming niet kunnen helpen? En dan helpt de onderneming maar weer. Vriendschap, of hoe men het noemen wil is tenslotte ook wat waard.