5 januari 1946

24 jul 5 januari 1946

Uit de berichtgeving van het Kamper Nieuwsblad:

Er werd hevig geschoten in Meester Cornelis (een voorstad van Batavia). Hierbij zijn 2 kampongs in brand geraakt.
Het dragen van vuurwapenen in Batavia is verboden voor onbevoegden. Overtreders zullen zwaar gestraft worden.
Heethoofdige ‘Pemoeda’s hebben op Sumatra een nieuwe gruwelijken moord op hun geweten.
Een Deensche evangelist de heer Egon Ostrom is op 70 km van Medang om het leven gebracht. Hij had 5 gewapende Japanners bij zich ter bescherming. Een sterke Japanse troepenmacht heeft uitgebreide represaille maatregelen genomen, waarbij 40 Indonesiërs werden geëxecuteerd.
De vrouwen van OVW-ers (Oorlogsvrijwilligers) klagen over de vergoedingen. Die zijn te laag. Ze krijgen fl. 80,-à fl. 90,- in de maand als ze een kind hebben. Bovendien zijn er vrouwen die in drie maanden niets hebben ontvangen. Ook wordt de post geopend voor censuur. Het zet kwaad bloed dat er stukken uit de brieven worden geknipt.
Er zijn meer klachten: Het leven in Indië valt de soldaten zwaar. Voor fl. 1,- per dag gaan ze op patrouille en moeten ze na een vermoeiende dag
’s nachts wachtlopen. Slapen lukt vaak niet, want als er geschoten wordt zijn ze weer klaarwakker. Soms komen ze dagenlang niet uit de kleren. Er zijn soldaten die de spanning niet aankunnen. De eerste maanden sneuvelen al 8 makkers en zijn er meer dan 20 gewonden.
Daar komt nog bij dat het nieuws van het thuisfront niet altijd even positief is. De indruk bestaat dat ze in Den Haag niet al te veel voor hen doen. Ze zien hoe hun kameraden soms worden behandeld en de conclusie is al gauw: ze hebben ons niet in tel.
Een voorbeeld: De soldaten zien dat hun sergeant naar huis mag. Hij wacht al tijden op bericht! Op de dag dat hij hoort dat het zo ver is krijgt hij meteen te horen dat hij weer in rang teruggezet wordt. In Batavia heeft hij gelegenheid om de daar aanwezige commandant op te zoeken.
Hij legt de situatie uit en krijgt de belofte dat hij tijdens zijn verlof in Holland zijn tijdelijke rang mag behouden. In het vaderland aangekomen moet hij zich melden in Tilburg. Hij krijgt wat geld en de toezegging dat zijn plunjezak en koffers zullen worden nagestuurd.
Na een week heeft hij zijn dienstspullen nog niet en ook zijn toelage komt niet. Na zijn verloftijd gaat de korporaal (zijn terugstelling tot korporaal gaat door) rekruten africhten. Hij ontmoet daarbij verschillende Kampenaren die als marinier dienst hebben genomen. Ze vertellen hem dat ze 3 maanden geleefd hebben op Irish stew en Engelse cake.